10. Dobry początek dobrej znajomości - Wieczór

Siedziałam sobie przy biurku i właśnie kończyłam odrabiać swoją pracę domową gdy coś zastukało w okno. Był to piękny żółty ptaszek.
- A co ty tu robisz Sun?- ptaszek pokazał mi nóżkę, do której był przywiązany mały liścik. Sun to kanarek od Kiary. Zawsze gdy czegoś ode mnie chce a nie może przyjść wysyła go do mnie. Odwiązałam liścik i rozwinęłam go. "Jak tam było na spacerze?". Wzięłam długopis i na drugiej stronie odpisałam "Taak... na spacerze... Tak na prawdę to nie było spaceru. Nie przyszedł. Pewnie mu coś wypadło". Zwinęłam  w mały rulonik karteczkę i delikatnie przywiązałam do nóżki Sun'a.
-Leć do Kiary.- Powiedziałam i otworzyłam okno. Spojrzałam na zegarek. Było dość wcześnie. Poszłam do łazienki i nalałam wody do wanny. Wsypałam troszkę płatków róż i wlałam olejki do kąpieli. Rozebrałam się i  wskoczyłam do wanny. Położyłam się i zamknęłam oczy. Zaczęłam rozmyślać. Właśnie. Dlaczego nie przyszedł? A może on po prostu bawi się mną jak zabawką, którą w każdej chwili może wyrzucić jeżeli mu się znudzi? Nie... Myślę, że on taki nie jest. Na 100% coś mu wypadło. Jutro mnie przeprosi, a ja mu wybaczę bo w końcu nic się przecież nie stało. Tak! Tak na pewno będzie. Otworzyłam oczy. Nic kompletnie nie było widać bo wszędzie była para wodna. Umyłam się i jeszcze troszkę sobie poleżałam. Zaczęłam sobie podśpiewywać pod nosem. Nagle ktoś zawołał:
-Hej! Ola! Pomożesz mi?-był to ten sam głosik co rano na polance. Wyszłam z wanny troszkę przestraszona i owinęłam się ręcznikiem. Otworzyłam drzwi i poczułam zimno. No tak w łazience było strasznie gorąco i parno w porównaniu do reszty otoczenia. Co do tego głosiku to nigdzie nikogo nie widziałam. Jedynie przy drzwiach leżała Sisi i próbowała otworzyć pudełko z chrupkami.
-Sisi! Co ty robisz kochanie?- zapytałam i zabrałam jej pudełko.
-Ej to nie fer!- zawołał tajemniczy głosik. Ciekawe kto to. Mama?
Zeszłam na dół zostawiając za sobą ścieżkę mokrych stóp.
-Mamo! Czy coś się dzieje?- weszłam do salonu. Miny Ziree i jej szefa były bezcenne. Wyobrażacie sobie siedzieć w salonie z szefem i rozmawiać na ważne tematy firmy gdy nagle do pomieszczenia, w którym się znajdujecie wchodzi cała mokra dziewczyna z mokrymi włosami owinięta w ręcznik, który w każdej chwili może spaść na ziemię?
-Eee... Dobry wieczór.-powiedziałam nie pewnie. W głowie krzyczałam do siebie żeby jak najszybciej wyjść z tego pomieszczenia ale nie... Moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa ze strachu. Stałam tam dobre 30 sekund, gdy nagle usłyszałam biegnącą Sisi, a tak dokładniej mówiąc ślizgającą się Sisi na moich mokrych śladach. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Tajemniczy głosik krzyknął- UWAGA!-w tej samej chwili szczeniak skoczył i chciał chwycić pojemnik z chrupkami. Zamiast tego chwyciła mój niebieski ręcznik, którym byłam luźno owinięta. Piesek trzymając materiał upadł na ziemię i pociągnął go za sobą. Ręcznik spadł na ziemię a ja stałam naga przed mamą i jej szefem. Oczywiście ja głupia, zamiast zwiać szybko do łazienki na górę lub chociaż zakryć się rękami, albo chociaż kucnąć i chwycić ręcznik stałam ciągle w miejscu jak ściana. Widziałam przerażony i smutny wzrok mamy, która potem odwróciła głowę w inną stronę i wzrok szefa, który perfidnie spoczął na moich piersiach, potem niżej. To było okropne!. W końcu do mojego mózgu dotarło to co się przed chwilą stało i kucnęłam, chwyciłam ręcznik i pobiegłam na górę do łazienki. Tam osunęłam się na ziemię i zaczęłam płakać. Zawszę gdy działa na mnie jakiś silny stres lub strach albo wstyd płaczę. Po 10 minutach do drzwi łazienki zapukała Ziree.
-Oluś? Mogę wejść?- spytała się. Ja szybko wstałam i ubrałam się w piżamę. Po krótkim szczęknięciu drzwi do łazienki otworzyły się.
-Córciu! Strasznie mi przykro. Przepraszam. Powinnam ci powiedzieć o moim spotkaniu z panem Rogerem. Chciałaś coś ode mnie?- Zapytała zaniepokojona i smutna mama.
-Niee.- powiedziałam.-Już nic.Idę się położyć. Jestem bardzo zmęczona- i wyszłam z łazienki. Otworzyłam okno i zaczęłam wdychać świeże nocne powietrze. Po moim policzku zaczęły spływać pojedyncze łzy. Potem zamknęłam okno i położyłam się na łóżku.
Chyba na prawdę byłam zmęczona bo słyszałam głosy. Co za absurd. A nawet w naszym świecie to nie jest normalne...

~*~*~*~*~*~

Hej! 

I jak wam się podoba?

Mam nadzieję, że choć troszkę :)

Mam pytanie...

Nie przeszkadzały wam przekleństwa w poprzedniej notce?

I mam jeszcze prośbę. 

Jak czytacie to komentujcie! :P

A i mam jeszcze podziękowania za dużą liczbę wejść!

Jesteście wspaniali.

AAA!!

I jeszcze dziękuje Black, która ciągle wspiera mnie w swoich komentarzach :)

Pozdrawiam

Lila <3