4. Dzień drugi

Obudziła się nad ranem. Przy moim łóżku siedziała mama. W sumie po pewnym czasie dopiero zorientowałam się, że trzyma mnie za rękę. Odskoczyłam jak oparzona jednocześnie budząc ją. Oczywiście nie obyło się bez porannej wizyty lekarza, stwierdzenia, że mój stan jest stabilny. Potem lekarze wyszli i stało się to czego nienawidzę. Leżałam tak na tym głupim łóżku i patrzyłam na mamę, która coś mówiła.  Zakodowałam, że pytała się czy nie biorę narkotyków. Pytała się też dlaczego tak jest. Mówiła jakieś całkowite bzdury, ale co ja mogłam?  Tylko patrzyłam na jej smutną i niewyspaną twarz, a po jakimś czasie trudno mi było się skoncentrować. Wszystko zaczęło mi się rozmazywać,  słowa zdawały się być niezrozumiałe, a pojedyncze słowa dochodzące do mojego mózgu składały się na nielogiczną całość. W ogóle nie wiedziałam o co jej chodzi. Próbowałam bardziej się skoncentrować ale wszystko zaczęłam widzieć podwójnie. Nie! Czyżbym znowu odgrywała? Ze strachem czekałam aż znowu przyniosę się do tego koszmaru jednak nic się nie zmieniło.  Dalej widzę rozmazane kształty mamy. Jednak teraz moją uwagę skupił zielony kubek. Ten kolor coś mi przypominał... tylko co? Tak! Taki sam kolor ma zielone światło w wizji. Taki sam kolor ma również krzak kwiatów na którymś skrzyżowaniu w mieście.  Nie chcąc patrzeć na kubek by wizje mi się nie przypomniały odwróciłam głowę w inną stronę. To jednak nie pomogło. Drzwi tego pokoju zaczęły jakby delikatnie błyszczeć. Nie!  Koniec!  Nie mogę zwariować! Nie chcę znowu przez to przechodzić! Zaczęła boleć mnie głowa.  Nagle usłyszałam jak ktoś krzyczy "znajdź!" Od razu wiedziałam, że to ten głos z wizji. Z przerażeniem w oczach przeleciałam wzrokiem po pokoju w oczekiwaniu, że zaraz ktoś skręci mi kark. Nic takiego jednak nie nastąpiło,  ale panika została.  "Nie pozwól mi zasnąć" zaczęłam szeptać pod nosem na tyle głośno, że mama słyszała co mówię.  Zobaczyłam cień strachu na jej twarzy,  po czym lekko kiwnęła głowa.  Potem nastąpiło coś co zwykły,  nie przejmujący się niczym człowiek mógł nie zauważyć, ale ja, wyczulona na każdy ruch, zauważyłam, że mama nacisnęła guzik wzywający lekarza. Dlaczego to zrobiła? Przed oczami zobaczyłam wielką czarno-złotą maskę z kilkoma kruczo czarnymi piórami. Obraz rozwiał się w momencie gdy do pokoju wszedł lekarz. Zaczęłam krzyczeć do mamy, która powoli wychodziła z pomieszczenia by mnie nie zastawiała i by nie pozwoliła mi zasnąć.  Jednak moje błagania spłynęły po niej jak deszcz po rynnie. Dlaczego ja ją nie obchodzę?  Poczułam ukłucie. Nie!  Nie chce zasypiać! Boję się! Nie zostawiajcie mnie samej! Nie mogę... teraz...zasnąć... coraz ciężej zaczęło się oddychać i myśleć.  O koncentracji mogłam zapomnieć.  Po kilku sekundach odpłynęłam za sprawą środków nasennych. Ogarnęła mnie ciemność.  Znalazłam się jakby w jakimś korytarzu. A na jego końcu stała wielka szafa i krzesło.  Szafa była otwarta. Na krześle leżała ta maska, którą widziałam w pokoju przed przyjściem lekarzy. Zaczęłam iść w jej stronę, ale im bliżej byłam szafy tym dostrzegałam więcej szczegółowo.  W szafie ktoś był. Zatrzymałam się. Te lśniące oczy na pewno nie należą do człowieka. Zaczęłam się powoli cofać.  To wystarczyło by dziwne stworzenie z szafy wyskoczyło prosto na mnie. Zaczęłam wrzeszczeć ale jak zwykle nikt nie przychodził z pomocą.  Nagle coś zaczęło piszczeć. Stworzenie zaczęło uciekać do szafy zamykając za sobą drzwi.  Pisk był nie przyjemny ale dało się go znieść.  Wstałam i spojrzałam na krzesło.  Maski już nie było. Nie! Znowu zniknęła. Usiadłam na ziemi. Czy właśnie to jest moja misja życia? Żeby wizje przestały mi się pokazywać muszę znaleźć jakąś pierdoloną maskę? Niezrozumiałe i dziwne. Ale kto mówił, że świat da się zrozumieć? Bez sensu... ale co ma sens? Nie chcę więcej tak się czuć jak dziś. Mam na myśli, sytuację z mamą, która patrzyła na mnie współczującym wzrokiem. Tak jakbym była… nie wiem… opętana?! Dlaczego nie została i pozwoliła im mnie uśpić na kolejnych kilka godzin. Pewnie nie może się doczekać aż w końcu mnie zabiorą do tego psychiatryka. Nie będzie musiała na mnie patrzeć, nie będzie musiała się bać, że zrobię sobie lub komuś krzywdę. Na pewno uważa, że tam będę już bezpieczna, że tam nic złego mi się nie stanie, że tam się mną zaopiekują, że mnie naprawią. Ale przecież nie da się naprawić czegoś co nie jest zepsute! Idiotyczne więc są próby naprawiania! Ale nie… bo ktoś się uparł, że ze mną jest coś nie tak i trzeba to natychmiast zmienić…. Bo co? Boją się mnie? Uważają za niezrównoważoną psychicznie? A może po prostu moi rodzice wstydzą się mieć taką córkę i chcę się jej jak najszybciej pozbyć i wmówić wszystkim, że to nieporozumienie… że to nie zdarzyło się naprawdę… że to się w ogóle nie wydarzyło. Jednak nie zauważają, że to mnie rani. I nie pomaga. Wręcz dociska do dna jak głaz. No nic… trzeba sobie samemu poradzić. Jak już mówiłam kiedyś… nikomu nie mogę zaufać. Każdy może mnie zranić… ale jeśli będę w ten sposób patrzeć na ludzi to stanę się odludkiem, którym  w praktyce już się stałam. Muszę nauczyć się ufać ludziom… ale jak?! Jak każdy mnie rani, nie potrafi zrozumieć, pokochać taką jaką jestem, nie potrafi pokochać mnie z tym całym gównianym bagażem… Beznadzieja.

Z rozmyślań wyrwał mnie dotyk jakiejś mgły, która pojawiła się nie wiadomo skąd. Zdezorientowana rozejrzałam się po korytarzu. Na pierwszy rzut oka nie zmieniło się nic, a dopiero po głębszym zbadaniu pomieszczenia wszystko zdaję się być inne. Dywan bardziej szorstki w dotyku, ściany jakby zszarzały, a tam gdzie stała szafa i krzesło była pusta ściana. No nie zupełnie pusta, bo po chwili zaczęła się rozsuwać. Po kilku chwilach hałasu nastała głucha cisza przerywana miarowym i cichym pikaniem. To coś mi przypominało… jakby …jakby winda zjeżdżająca na dół. Moje skojarzenia były trafne bo po kilku sekundach w ścianie pojawiły się kraty, a jakby z sufitu zsunęła się kabina windy. Cicha cztero dźwiękowa melodyjka oznajmiła, że winda zatrzymała się na moim piętrze. Taaak… na pewno zaraz coś z niej wyleci i znowu zacznie mnie pożerać żywcem. Ku mojemu zaskoczeniu winda okazała się pusta. Nie wiem co mnie do tego skłoniło, ale zaczęłam iść w jej stronę. Może po prostu liczę na szybką śmierć w wyniku zerwania się kabiny? Bo muszę przyznać, że nowoczesna i odnowiona ta winda to nie była. Tak więc kierowana najzwyklejszą, ludzką ciekawością weszłam do windy. Cisze przerwało głośne szczęknięcie zamykanych się krat i ruszyliśmy w górę. Na razie się nic nie działo co jest dziwne i niepokojące. Po drugie…. Gdzie ja  do cholery jestem? Potem zaczęło się w końcu coś dziać bo z czasem, gdy byłam coraz wyżej i wyżej winda stopniowo przyspieszała. Tak w końcu może to się zakończy. Nie chcę tu być. Nudno tu jakoś. Nie żebym narzekała… jest to dużo lepsze od wizji, które widzę od ponad  5 lat. Kabina zatrzymała się, a kraty z głuchym szczękiem zniknęły w ścianie. Pchnęłam nogą drzwi i … okazało się, że wjechaliśmy na dach budynku. Widok był nietypowy. Londyn… Cały w gruzach. Normalnie ruina. Gdzieniegdzie budynki się jeszcze paliły a inne dogasały powoli. Spojrzałam na niebo. Całe szare, a słońce? Gdzie ono jest? Zaczęłam się za nim rozglądać… i nagle zamiast słońca zobaczyłam wielką kulę zielonego światła. Tak jakby słońce, ale zielone. Czy to jest ziemia? Jak ja mam zejść z tego budynku? Spojrzałam za siebie i moim oczom ukazała się…. Pustka. Nie ma szybu windy. Nie ma nic. Tylko dalej dachy i rozwalające się budynki. „Halo!” zaczęłam krzyczeć. Gdzie są ludzie. Jacykolwiek.  Wiem, że większość populacji rasy ludzkiej mnie nienawidzi za to jaka jestem, ale… żeby nikogo nie było? Zaczęłam krzyczeć  jeszcze głośniej. Dlaczego i tym razem nikt nie odpowiada.. ale zaraz coś chyba słyszę. Jakiś męski głos. Tak! Widzę go! Jest na budynku obok. Zaczyna wygrzebywać się z gruzów i iść w moją stronę, gdy nie spodziewanie pojawia się jakiś samolot i zrzuca bombę prosto na budynek gdzie stał mężczyzna. „NIE!” przeraziłam się. Dlaczego! Nie nie nie. Byłam świadkiem śmierci człowieka. Nie potrafiłam się ruszyć. Po prostu stałam i patrzyłam jak budynek się wali, a mężczyzna jest, a raczej już go nie ma. Pierwsza myśl jaka mi przyszła do głowy „To przeze mnie”. Nie. Nie mogę tak myśleć. To się nie dzieje naprawdę. A jeśli? Gdzie ja jestem. Dlaczego ten budynek zdaje mi się być tak znajomy? Podeszłam do krawędzi i pochyliłam się. No jasne. Przecież to budynek szpitalu, w którym wylądowałam po ostatnim ataku. Czyli… to wszystko się dzieje naprawdę? Obudziłam się? I… wszystko się rozwaliło? Ale… jak? Usłyszałam jakiś szelest. Odwróciłam się w jego kierunku. Kilka budynków  w prawo spod gruzów wyczołgiwała się moja mama. Ale jakim cudem ja to usłyszałam? Spojrzałam jej w oczy. Nie były przerażone, tylko takie jakie zawsze chciałam by miała patrząc na mnie. Pełne miłości i szczęścia. Zaczęła do mnie  machać. „Christin!” Zaczęła wołać moje imię i tak jak wtedy, samolot pojawił się znikąd i upuścił bombę tuż obok mamy. Nie potrafię wam opisać jak bardzo… nie wiem… jak bardzo się przeraziłam? Nie… to nie było przerażenie… strach… smutek? A może to wszystko naraz? Nie ważne. Uczucie jakie mnie ogarnęło zwaliło mnie z nóg. Upadłam na ziemię i zaczęłam krzyczeć i szlochać. Skoro samoloty reagują na głos to niech przylecą tu i mnie też zabiją. Mój samolot nie pojawił się tak szybko. Ale jednak pojawił się. Tak. Nareszcie to będzie mój koniec. Teraz gdy nie ma już nikogo i niczego co mnie tu trzyma, co mnie uratuje. Po prostu będę mogła odejść, i być może zaznać cierpienia w otchłani piekieł już na zawsze za wszystko co zrobiłam. Mimo tego uśmiechnęłam się  i czekałam na tą bombę. Czekałam, czekałam i czekałam.  Co się kurwa dzieje? Zaczęłam znowu krzyczeć. Może nie wiedzą gdzie jestem? Spojrzałam na niebo. Nade mną wisiał w powietrzu samolot. „Na co czekasz! Zrzucaj tą bombę i zakończ to już na zawsze!” Na te słowa w samolociku otworzyły się drzwi i zobaczyłam zarys jakiejś postaci. Co się kur… Kim on je… i… dla… nie mog…myśle…  „Christin. To nie twój czas. Znajdź tą pierdoloną maskę! Znajdź! Szukaj! I nie zasypiaj!” Powiedział głos i rozpłynął się w powietrzu. Powoli wracała mi zdolność myślenia. Nie mój czas? Co on miał na myśli i kim on w ogóle był. Głos…. Głos z wizji! I maska. Wszystko trzyma się kupy. Nie mój czas na śmierć. Mam znaleźć maskę. A wtedy co? Co mnie wtedy czeka? Śmierć czy nowe, spokojne życie z nocnymi koszmarami i obawami, że kiedyś to wszystko wróci? Nie zasypiaj? Jak nie zasypiaj? Ale, że nigdy? Czy teraz? Ale nie chce mi się spać. A może… wtedy coś się stało i to bardzo szybko.  Przede mną pojawiło się stadko ludzi w białych kombinezonach. Wzięli mnie za ręce i nogi i zanieśli do jakiegoś pomieszczenia, które wyrosło z ziemi. W głowie kołatała mi jedna myśl „nie zasypiaj, nie zasypiaj.  Myśl jasno Christin. Nie możesz zasnąć.” Ale dlaczego nie mogę to ja już naprawdę nie wiem.  Zaczęłam się im wyrywać, ale poczułam ból. To ta sama lina z wizji. Rozpoznałam po kolcach, które pod wpływem ruchu wbijają się w skórę. Zawyłam z bólu ale na nich to nie robiło znaczenia. Wnieśli mnie na jakąś salę operacyjną i położyli na stole. Nie mogłam rozpoznać żadnej twarzy bo mieli maski z przyciemnionego  szkła. „Zostawcie mnie!” Wołałam i tym podobne zdania nawet nie licząc, że mnie posłuchają. Poczułam jak ktoś zdziera ze mnie ubrania i przykrywa cienką folią. Jakaś kobieta (wywnioskowałam to po wystających, długich blond włosach) przykleiła mi coś do klatki piersiowej, a po chwili usłyszałam ciche, rytmiczne pikanie.  Spodziewam się, że to moje serce. Ale co oni mi chcą zrobić? Zaczęłam się wyrywać, ale jakaś magnetyczna siła nie pozwoliła mi się ruszyć nawet o milimetr. „Zostawcie mnie!” Ponownie zaczęłam krzyczeć w nadziei, że ktoś normalny, o zdrowych zmysłach mnie usłyszy i ruszy z pomocą. Moje nadzieje są jednak złudne. Na twarz zostaje mi nałożona maska tlenowa i czuję ukłucie w prawej ręce. „Nie zasypiaj!” Spodziewam się, że otrzymałam środki nasenne. Nie! Nie jest dobrze. Zaraz zginę. Co oni mi chcą zrobić. Przestańcie! Nie chcę już umierać! Nie! Spojrzałam na rurki podłączone do mojej ręki. Tak.  To ten sam płyn z wizji. Zaraz poczuję jak płonę od środka i może w końcu pozwolą mi w ten sposób umrzeć. Ja jednak dalej walczę z coraz cięższymi powiekami. Mimo maski tlenowej zaczęłam mówić cichutko nie zasypiaj, nie zasypiaj. Czuję coraz większy ból. Większy niż w wizji. Teraz wszystko jest bardziej realne. Bo to chyba naprawdę się dzieje. Albo oszalałam. Co jest mniej prawdopodobne. Maska. Przed oczami pojawia mi się czarna maska ze złotymi zdobieniami. Muszę ją znaleźć. Na pewno jest gdzieś w Londynie. Wystarczy poszukać. Nie! Jak to cholernie boli. Coraz bardziej. Bo tym razem to nie jedna strzykawka a cała kroplówka płynu bezustannie jest wtłaczana w moje żyły. Ja pierdole ale ból. Zaraz nie wytrzymam. Zaczynam krzyczeć. Jakimś cudem udaje mi się podnieść lewą rękę i zerwać maskę z tlenem. Z mojego gardła wydostał się pisk, albo krzyk… nie wiem jak to nazwać, ale ten dźwięk… jakby nie mój. Brzmiał dokładnie tak samo jak te krzyki i piski z wizji.  Potem nastąpił kolejny, nagły zwrot akcji. Do sali wparowało pełno jakby żołnierzy ubranych w zielone, plastikowe mundury. Zaczęła się strzelanina. Lekarka, która nakleiła te czujniki na moją klatkę piersiową upadła roztrzaskując maskę. Była ładna. Aczkolwiek przyczyniała się do mojej śmierci. Ból przyćmiewał mi mózg i nie potrafiłam się skoncentrować. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale dalej krzyczałam.  Nareszcie ktoś mądry wziął i wyrwał z mojej żyły rureczkę z zieloną trucizną, która kropelka po kropelce zaczynała kapać na podłogę z cichym syknięciem. Tak. Syknięciem. Bo każda kropelka wypalała coraz większą dziurę w podłodze. Zostałam podniesiona przez jednego z żołnierzy w zielonym mundurze. Wybili wszystkich w szklanych maskach, ale spodziewam się, że zaraz na pewno zleci się tu ich więcej. Nie miałam siły ale musiałam się tego dowiedzieć „Kim jesteście?” wyszeptałam. On tylko uśmiechnął się. Po raz pierwszy poczułam się bezpiecznie. Pierwszy raz od kiedy miałam pierwszą wizję. Ani rodzice, ani lekarze nie dawali mi takiego poczucia bezpieczeństwa. I właśnie dzięki temu pierwszemu poczuciu od wielu lat nie przejmowałam się, że jestem naga, nie przejmowałam się, że wewnętrzne płomienie trawią moje wnętrzności, nie obchodziło mnie to, że zostałam znowu uprowadzona przez nieznanych mi ludzi. Ale nieznanych? Mam wrażenie jakbym znała ich od urodzenia. „Kim jesteście?” spytałam już trochę bardziej spokojnie. Nie wiem czy to za sprawą tego, że czuję, że zasypiam, czy dlatego, że czuję się bezpiecznie.  Tym razem on odpowiedział cicho „Strażnikiem” i dodał szybko „nie zasypiaj”. Wokół mnie zaczynało się wszystko rozmazywać, a potem ciemnieć. Wszystko dobrze słyszałam i czułam ale nie widziałam. Wszyscy którzy byli obok mnie krzyczeli nie zasypiaj. Nawet wtedy, gdy wyszliśmy z budynku i szliśmy najprawdopodobniej w kierunku śmigłowca. Jednak jego głośne śmigła nie zagłuszyły ciągłych próśb bym nie zasypiała. Ale to trudne zadanie do wykonania. Przez większość czasu starałam się. Trzymałam się tej granicy świadomości rękami i nogami, ale po jakimś czasie już nie miałam siły. Po prostu się puściłam. W głowie miałam jeden wysoki dźwięk, a ja jakbym unosiła się w ciemności. Bo tylko ciemność mnie otaczała. Jej konsystencja była jak… woda. Tyle że mogłam tu oddychać.  Nie czułam bólu. Jedyny minus to to, że nic nie widziałam. Dźwięk ścichł. I nagle wszędzie iskierki i ból w klatce piersiowej. Po kilku sekundach znowu. Co się kurwa dzieje. Czy im odbiło? Ja tu odpoczywam! I znowu. Przy kolejnym nie wytrzymałam, bo naprawdę się wkurzyłam. Co oni sobie myślą. To ja im zaufałam i próbowałam nie zasypiać, a oni co mi robią? Otworzyłam oczy tylko po to by im wygarnąć i by powiedzieć by dali mi spokój, ale zobaczyłam coś bardzo dziwnego. Znajdowałam się na sali operacyjnej, wokół mnie stało pełno zwykłych lekarzy, na klatce piersiowej mam defiblyrator, a w oknie sali widzę zapłakaną mamę obejmującą tatę. Co się kurwa stało? Usiadłam  i poczułam ból wszędzie. W całych żyłach. Z trudem zaczerpnęłam świeży oddech, a mój organizm jakby łaknął więcej i więcej powietrza. A te powietrze zbawiennie koiło ból. Co się stało?... tak. Muszę zadać to pytanie. Niech ktoś mi wytłumaczy. Gdzie jest strażnik? „Co się stało?” Spytałam chrypliwym głosem, a siwowłosy mężczyzna spojrzał mi głęboko w oczy.

„UMARŁAŚ”

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Witam witam!

Ale namiszałam co xdd

W sumie to wszystko miało być normalne. 

Ale jednak wena mówiła mi co innego i musiałam co zmienić.

Ta dam...

Podoba się?

Bo mi tak! :D

No... wiec kolejna część tego opowiadania juz za tydziń.

Nareszcie koniec wystawiania ocen!

Te ostatnie dwa tygodnie były masakrą! No ale to już koniec

Rozdział dedykuję Black

Pozdrawiam i do napisania w pt :P

Lee xoxo